Jak ogień.

Niebieskowłosy chłopak zerknął na zegarek.
Trzecia w nocy.
Już dawno powinien spać, mimo to za każdym razem, gdy udało mu się choć na chwilę zapaść w drzemkę coś go budziło. Przekręcił się na bok, a jego wzrok powędrował do zdjęcia leżącego na szafce nocnej.

Przedstawiało ono Spectrę. Gus zrobił je po kryjomu, ponieważ Phantom nie lubił być fotografowany.
Chłopak przymknął oczy. Lider Vexosów był ostatnio ciągle nie w humorze.
Nawet Gravowi nie udało się uniknąć złości gracza Pyrusa. Po prawdzie nie miał mu tego za złe. Spectra słusznie nawrzeszczał na niego za źle wykonane zadanie, przecież faktycznie mógł je wykonać lepiej. Zastanawiał go tylko powód ogólnej agresji Phantoma.
Może działo się coś złego?
Gus zacisnął dłonie na poduszce. Nie był w stanie wyciągnąć niczego od swojego Mistrza. Nawet najmniejszej informacji. Kiedy starał się zbliżyć, Spectra go odtrącał.
Zupełnie jak na początku ich znajomości...

Phantom był niczym płomień. Gdy za bardzo się zbliżysz - poparzy cię.

Blondyn od zawsze kojarzył mu się z ogniem. Był silny, charyzmatyczny, władczy. Jako jedyny nie czuł respektu wobec Zenohelda.
Czasem - podczas walk - wydawał się mu nawet lekko szalony, wtedy przestawał się hamować. Krzyczał i drwił ze swoich przeciwników. Śmiał się, ale nie tak, jakby tego chciał Gus. Był to śmiech ostry, agresywny i drwiący.
Podczas walk wyglądał jak ogień, który nie jest już niczym powstrzymywany.
Mimo to Grave czuł, że to nie jedyna twarz Spectry.
Musiała być jeszcze jedna, ta, której nikomu nie chciał pokazać.
Nawet jemu. Ten fakt bolał go najbardziej. Z całych sił starał się zdobyć zaufanie blondyna oraz jego przychylność. Chciał być jego przyjacielem. Kimś, przy kim mógłby w końcu zdjąć maskę, nie tylko tą czerwoną, ale także tę, co kryła prawdziwe uczucia.

Pragnął aby Spectra był przy nim sobą, nie tylko tym wyrachowanym draniem, za którego najwyraźniej chciał uchodzić.
Zastanawiał się, czy kiedykolwiek to nastąpi.
Przecież ogień nie był tylko żywiołem zniszczenia.
Dawał także ciepło i poczucie bezpieczeństwa...
Grave nawet nie zauważył, kiedy udał się w objęcia Morfeusza.

***

330 słów.

 Miniaturka aby dać jakiś znak życia. C:

Małe rozmyślania Gusa o Spectrze. 

Wiem, że powinnam dodać następną część "Call me...", jednak, będąc szczerą, nie mam pojęcia jak posunąć akcję do przodu :c Nie chcę tej historyjki porzucać, więc w końcu ją dokończę, mam nadzieję. :3

Kto zauważy błędy. Krzyczeć! - poprawię. c:
Twierdzę iż nie umiem dobrze oddać uczuć bohatera i muszę nad tym popracować!

To chyba tyle. Mam nadzieję, że nie wszyscy o mnie zapomnieli. > :